1267

Nazwa wsi pochodzi od nazwy osobowej Sirak lub Żyrak. Pierwsze ślady osadnictwa na obszarze dzisiejszej wsi sięgają epoki kamienia i brązu. Sierakowo jest najstarszą miejscowością w okolicy. W 1267 roku jest wzmiankowane jako wieś należąca do kościoła w Niemicy. Parafia w Niemicy była erygowana w 1200 roku przez biskupa Singwina. W 1250 roku parafia w Niemicy wraz z Sierakowem podlegała Świętopełkowi . Pierwsza wzmianka o Sierakowie pochodzi z 1267 roku; wówczas wieś nie miała jeszcze własnego kościoła. W 1287 roku Mestwin II przekazał wieś klasztorowi w Bukowie. W 1309 roku za sprawą darowizny markgrafa Waldemara Sierakowo weszło w skład dóbr stołowych biskupa kamieńskiego. Nieznane są dzieje wsi pomiędzy 1335 a 1590 rokiem, ze względu na brak dokumentów do tego okresu. Uległy one spaleniu w czasie pożaru budynku plebanii w 1945 roku.W dokumencie wizytacji kościelnej z 1590 roku wieś Sierakowo figuruje jako wieś chłopska – własność Podewilsa. W 1692 roku Feliks i Adam Podewilsowie z Krągu, radcy dworscy sprzedali Sierakowo wraz z Sownem zachowując prawo odkupu Joachimowi von Glasenapp. W 1735 roku zrzekli się również prawa odkupu. Syn Joachima Friednch Ewald von Glasenapp odstąpił jedynie Podewilsom prawo patronatu nad sierakowskim kościołem, pozostawiając sobie prawo ustanawiania kościelnego. W rękach Glasenappów wieś pozostawała do 1796 roku. W tym roku Sierakawo odkupił na 25 lat major Ciaus Jurgen von Zastrow. Po jego śmierci własność oddziedziczył jego jedyny syn podporucznik Friedench Ludwig. Pod koniec XVIII wieku w Sierakowie był kościół, filia kościoła w Krągu, należącego do synodu sławieńskiego, l folwark, l młyn zbożowy , l tartak i kuźnia. Mieszkało w niej 8 kmieci, l kościelny, który był również bakałarzem. We wsi było 25 domów ( dymów). W XIX wieku, do 1839 roku właścicielem Sierakowa był von Stempel. Po podziale majątku, część kupiła rodzina von Damerow, która uprawiała go do 1895 roku. W ostatnich latach ubiegłego stulecia majątek został częściowo rozparcelowany. Między 1905 i 1910 rokiem resztkówka dóbr ziemskich stanowiła własność Detlefa von Schlieffen z Sulechówka. W 1926/7, po śmierci ostatniego właściciela majątek został całkowicie rozparcelowany. Zachowała się jedynie niewielka część majątku na obrzeżach dawnego wielkiego gospodarstwa ( Renn). Należał do niej “jeleni” las i kilka zabudowań, zlokalizowanych w połowie drogi do Lasek.