Potwierdzenie istnienia wioski zawarte jest w dyplomie wystawionym przez księcia Wisława II w lutym 1271 roku na prośbę opata klasztoru w Bukowie. Choć wypadki tworzenia nazw miejscowości od imion kobiecych są niezwykle rzadkie, nazwa lwięcino pochodzi prawdopodobnie od imienia Jewa (Ewa). Wskazują na to dokumenty, w których nazwę miejscowości zapisano pod postacią Gewenthin (z 1262, 1265, 1275, 1278, 1290, 1306, 1308 r.), Jewenthin (1275, 1278, 1279, 1299, 1308 r.), Jewentin (1275, 1308 r.), de Ewentin (1321, 1497, 1628). Eventin (1780, przed 1945 r.). Jednak współistniejące równolegle zapisy lwentyn (1275 r., 1309 r.), Iwenthin (1275, 1278 r.), lwentin (1309 r.) mogą także wskazywać na pochodzenie nazwy miejscowości od appellatiwu iwa- ‚wierzba’.
W 1278 roku biskup kamieński Hermann von Gleichen sprzedał wieś klasztorowi cystersów w Bukowie wraz z innymi dobrami m.in. rybołówstwem na jeziorze Bukowskim. W 1299 roku miał miejsce spór między rycerzem Detlewem von Stetz a klasztorem cysterskim o granicę między Iwięcinem i Rzepkowem. Parafia w Iwięcinie została najprawdopodobniej założona w XIV wieku. Potwierdzenie istnienia parafii znajduje się dopiero w protokółach wizytacji kościołów domeny darłowskiej z 1537 i 1545 roku. (Protokolle der pommerschen Kirchenvisitation 1535-1555. Wyd. H. Heyden, Koln-Graz, 1961-1964, Hf. 1, s. 72, przypis 2). Do około połowy XIV wieku w akcji lokacji nowych osad przeniesiono na prawo niemieckie także wioskę Iwięcino.
Z Iwięcina pochodził mistrz Andrzej Wencel, twórca i wykonawca poliptyku dla kościoła pw. Najświętszej Maryi Panny w Koszalinie z 1512 roku.
Wieś chłopska i kościelna, zagrodowo, o owalnicowym układzie przestrzennym z wrzecionowatym nawsiem w centrum i licznymi osadami jednodworcznymi, zlokalizowanymi wśród łąk i pól na północ i północny wschód od zabudowy wsi. lwięcino było gminą o strukturze rolniczej.
W 1912 roku wieś zelektryfikowano, przyłączając ją do elektrowni w Słupsku, ; w latach późniejszych przeniesiono podłączenie do Białogardu. lwięcino obejmowało 1250,9 ha i było pod względem powierzchni największą wsią w powiecie sławieńskim. W 1939 roku zamieszkiwało w niej 541 mieszkańców w 132 domach, z których 32 trudniło się rzemiosłem, 5 handlem i komunikacją, 11 było urzędnikami, a pozostali trudnili się rolnictwem, w tym 122 robotników ( najemnych?).
We wsi przeważały gospodarstwa średnie: 28 posiadało ziemi do 10 ha, 30 do 20 ha. Dużych gospodarstw o pow. powyżej 20 ha było 8, a małych, do pow. 5 ha 16. W latach 20-tych naszego wieku wybudowano drogę z Iwięcina do Suchej przez Wierciszewo i w tym samym czasie drogę wiejską. Przy rozwidleniu dróg wiejskich zasadzono dwa dęby dla upamiętnienia poległych w wojnie francusko – pruskiej w latach 1870/71 oraz wzniesiono murowany z kamienia pomnik zwieńczony krzyżem maltańskim -poległym w czasie I wojny światowej